Zbliżał się czas Świąt Bożego Narodzenia.  Wybrałem się razem z tatą do lasu po choinkę. Dzięki wykupieniu jej u leśniczego, mogliśmy wybrać drzewko sami. Wśród dużych, zielonych świerków zauważyłem małą, obsypaną śniegiem jodełkę. Bardzo mi się spodobała i zdecydowałem, że to właśnie ona zajmie honorowe miejsce w moim pokoju. 

           Gdy wróciłem z tatą do domu, było już za późno, by ubrać moją choinkę, więc od razu położyłem się spać. W nocy nagle obudził mnie głośny szelest. Zauważyłem, że przy choince poruszają się małe cienie. Miały one wielkość igiełki choinki. Bardzo się wystraszyłem. Jeden z tych cieni niósł dużą, zieloną bombkę. Było to dla mnie cos niezwykłego. Przyglądałem się przez dłuższą chwilę spostrzegłem, że są to skrzaty. Miały one zielone stroje, długie uszy i czerwone nosy.   Były bardzo śmieszne. Musiały także mieć dużo sił. Nadal mnie dziwiło, skąd one się tu wzięły i dlaczego ubierają moją choinkę. Chciałem ich o to zapytać, więc zapaliłem światło, ale gdy to zrobiłem, wśród nich zrobił się wielki bałagan i zaczęły uciekać we wszystkie strony pokoju. Rozejrzałem się, a niebieskie oczy skrzatów pilnie śledziły moje ruchy.  Oznajmiłem, że nie zrobię im krzywdy. Wtedy nagle pojawiła się przed moimi oczyma duża, ruda wiewiórka. Zapytałem, co u mnie robi ze swoimi pomocnikami. Ku mojemu zdziwieniu wiewiórka odpowiedziała ludzkim głosem, że jest to magiczna choinka i każdego roku ubierają ją jej słudzy. Zapytałem, dlaczego robią to w nocy, a nie za dnia. Odpowiedziała mi, że nikt ich nigdy nie powinien widzieć. Zjawiają się raz w roku, żeby ubrać swoją królową. Duża wiewiórka kazała mi przysięgnąć, że nigdy nikomu nie opowiem, kogo tu widziałem.  Postanowiłem im pomóc. Zgodzili się. Po wykonaniu zadania poczułem się bardzo znużony. Szybko położyłem się do łóżka i od razu zasnąłem. Rankiem obudziła mnie mama i powiedziała, że czas iść do szkoły. Kątem oka spojrzałem na choinkę. Nadal była pięknie wystrojona.

            Teraz jestem już pewien, że świat kryje przed nami niesamowite rzeczy
i możemy je ciągle na nowo odkrywać.

Patryk P.