|
|
Strzelectwo stawia uprawiającym tę dyscyplinę sportu zawodnikom wysokie wymagania. Strzelec powinien charakteryzować się wysoką koordynacją typu ręka – oko, sprawnością procesów myślowych, dobrą ostrością spostrzegania, głębokością widzenia, szybkością reakcji, poczuciem równowagi i kierunku ruchu. Wymagana jest doskonała wrażliwość kinetyczna, równoważna i dotykowa oraz stałość nawyku ruchowego. Występujące ruchy mają charakter standardowy o prostej strukturze, małym zróżnicowaniu i zamkniętym nawyku ruchowym. Najważniejsze elementy działania składającego się na poprawne oddanie strzału można przedstawić następująco: a) przyjęcie postawy strzeleckiej (leżącej, siedzącej, stojącej lub klęczącej) b) stabilizacja ruchów broni i ciała (odbiór bodźców wewnętrznych) c) celowanie (oczekiwanie na bodziec zewnętrzny – zgranie przyrządów celowniczych z tarczą) d) wyciskanie języka spustowego (podjęcie decyzji o oddaniu strzału) e) wytrzymanie po strzale (analiza oddanego strzału) f) odłożenie broni g) przerwa (ocena przestrzeliny w tarczy przez lunetę, wprowadzenie korekt w ustawieniu przyrządów celowniczych lub postawie, odpoczynek, załadowanie broni). Wysoka sprawność funkcjonalna zespołu krążeniowo-oddechowego stanowi jeden z warunków niezbędnych do osiągania odpowiedniej wydolności i determinuje w dużym stopniu zaspokojenie potrzeb energetycznych pracującego psychicznie i fizycznie organizmu. W trakcie celowania strzelec musi przy każdym strzale wstrzymać oddech na około 5–20 sekund. Celność strzelania zależy od stabilizacji ruchów broni w czasie celowania, co wymaga statycznej pracy mięśni. Broń w czasie celowania nigdy nie jest w zupełnym bezruchu. Strzelec dąży do osiągnięcia stanu „statyki” broni. Jest to stan najmniejszej amplitudy i najmniejszej częstotliwości ruchów broni w czasie celowania. Taki stan zachowania się broni ułatwia zawodnikowi podjęcie decyzji o momencie oddania strzału. Osiąganie takiego stanu jest istotą treningu strzeleckiego, zależy w dużej mierze od zdolności koordynacyjnych, narządu równowagi, techniki trzymania broni, techniki pracy na języku spustowym oraz zdecydowania. Statyczna praca mięśni utrudnia przepływ krwi, powoduje lokalne niedotlenienie organizmu i szybsze jego zmęczenie. Obok zmęczenia fizycznego wstępuje również zmęczenie psychiczne spowo-dowane monotonią treningu. Strzelec na każdym treningu wykonuje kilkadziesiąt lub nawet kilkaset jednakowo wyglądających złożeń do strzału. Nie sprzyja to uzyskaniu nie zbędnego stanu koncentracji w momencie oddania strzału. Zawodnicy, którzy chcą osiągnąć wysokie rezultaty muszą być wyposażeni w sprzęt najwyższej klasy. POSTAWY STRZELECKIE
|
| 
|
|
Strzelec może leżeć na podłożu stanowiska strzeleckiego lub na macie strzeleckiej. Może także użyć maty strzeleckiej, jako oparcia dla łokci. Ciało strzelca spoczywa na stanowisku strzeleckim głową w kierunku tarczy. Karabin musi być podtrzymywany przez obie ręce i tylko jedno ramię (bark). Podczas celowania policzek może być oparty o kolbę karabinu. Karabin może być podtrzymywany za pomocą pasa, ale łoże kolby za lewą dłonią ani żadna inna część karabinu nie może opierać się o pas lub jego dodatki. Karabin nie może dotykać, ani opierać się w żadnym innym punkcie, jakiegokolwiek innego przedmiotu. Oba przedramiona i rękawy kurtki strzeleckiej poniżej łokci, muszą być w sposób widoczny uniesione ponad powierzchnię stanowiska strzeleckiego. Lewe przedramię strzelca, podtrzymywane pasem, musi tworzyć z płaszczyzną poziomą kąt, mierzony od osi przedramienia, nie mniejszy niż 30 stopni.
Postawa stojąca |
| 
|
|
Strzelec musi stać swobodnie, obiema stopami, na powierzchni stanowiska strzeleckiego lub na płachcie rozpostartej na ziemi, bez żadnego innego oparcia. Karabin musi być podtrzymywany przez obie ręce i ramię (bark), policzek i część klatki piersiowej w okolicy prawego ramienia, jednakże nie może się opierać o kurtkę lub klatkę piersiową poza okolicą prawego ramienia i prawej piersi. Lewe ramię powyżej łokcia i łokieć mogą być oparte o klatkę piersiową lub biodro. Podczas strzelania z karabinu dowolnego można używać grzybka. Używanie w tej postawie pasa jest zabronione dla wszystkich konkurencji karabinowych.
Postawa klęcząca |
| 
| 
|
Strzelec może mieć kontakt z powierzchnią stanowiska strzeleckiego za pośrednictwem wielkiego palca prawej stopy, prawego kolana i lewej stopy. Karabin musi być podtrzymywany przez obie ręce i prawe ramię (bark). Lewy łokieć musi być oparty na lewym kolanie, nie więcej jednak niż 100 mm nad kolanem lub 150 mm za nim. Karabin może być podtrzymywany za pomocą pasa, ale łoże kolby za lewą dłonią ani żadna inna część karabinu nie może opierać się o pas lub jego dodatki. Karabin nie może dotykać, ani opierać się w żadnym innym punkcie, jakiegokolwiek innego przedmiotu. Jeśli pod stawem skokowym prawej stopy znajduje się wałek strzelecki, stopa nie może być odchylana o kąt większy niż 45 stopni. Jeśli wałek strzelecki nie jest używany, stopa może być odchylona pod dowolnym kątem. Dopuszcza się wtedy kontakt bocznej strony stopy oraz podudzia z powierzchnią stanowiska strzeleckiego. Żadna część uda lub pośladków nie może dotykać, w żadnym punkcie, powierzchni stanowiska strzeleckiego. Strzelec może klęczeć całkowicie na macie strzeleckiej, lub mieć jeden, dwa lub trzy punkty styku z matą (czubek stopy, kolana, stopa). Między pośladkami a obcasem może znajdować się tylko materiał spodni i bielizny. Między tymi dwoma punktami, lub pod prawym kolanem, nie może znajdować się ani kurtka strzelecka, ani inny materiał.
Postawa leżąca z podpórką
Postawa siedząca z podpórką
Postawa stojąca z podpórką
|
